کاش بودی تا دلم تنها نبود

تا اسیر غصه ی فردا نبود

کاش بودی تا برای قلب من

زندگی این گونه بی معنا نبود

کاش بودی تا لبان سرد من

قصه گوی غصه ی غم ها نبود

کاش بودی تا نگاه خسته ام

از برای موج و از دریا نبود

کاش بودی تا زمستان دلم

این چنین پرسوز و پر سرما نبود

روی سنگ قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت........

زیر باران غزلی خواند،دلش تر شد و رفت.......

چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم.....

آنقدر غرق جنون بود که پرپر شد و رفت.....

.روز میلاد همان روز که عاشق شده بود.....

مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت.......

او کسی بود که از غرق شدن می ترسید...

عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت........

هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد...

دختری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت....

یه پنجره یه قفس یه حنجره بی همنفس

سهم من از بودن تو یه خاطره همین وبس

تو این مثلث غریب ستارها رو خط زدم .

دارم به اخر میرسم از اون ور شب اومدم .

یه شب که مثه مرثیه خیمه زدم تو باورم

میخوام تو این سکوت تلخ صداتو از یاد ببرم .

بزارکه کوله بارومو رو شونه شب بزارم .

باید از اینجا برم فرصت موندن ندارم

داغ ترانه تو دلم شوق رسیدن تو تنم

تو حجم سر این قفس منتظر پر زدنم .

من از طبار غربتم از ارزوهای محال .

قصه ما تموم شده با یه علامت سوال ؟؟؟

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت

که در این وصف زبان دگری گویا نیست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما

غزل توست که در قولی از آن ما نیست

تو چه رازی که بهر شیوه تو را می جویم

در این روز غم انگیز جدایی٬

به یاد آرم زمان آشنایی!

به خاطر آورم در جنگل دور٬

کنار برکه یی خاموش و بی نور٬

نشستی با دلم افسانه گفتی!

به خود شمع و مرا پروانه گفتی!

چو میرفتم به دامانم فتادی!

چو اشکی در گریبانم فتادی!

شدم دیوانه وُ دیگر گذشتم٬

ز دنیا!-ای دریغ از سَر گذشتم!-

اَجَل اکنون که می گیرد سراغم

چو لاله از غم عشق تو داغم

چو میمیرم به لب نام تو دارم

پس از مرگم چو آیی بر مزارم

ز خاکم ناله برخبزد به افلاک ٬

که: از یادم نرفتی تا دلِ خاک

خانه تکانی کمرم را شکست

گردن و این بال و پرم را شکست

شستن فرش آخ چه حالی گرفت

بارکشی ، شافنرم را شکست

اول شب ، موقع تعویض لامپ

لوستر افتاد و سرم را شکست

بعد از آن هم کمد افتاد روم

بینی ناز و جگرم را شکست

خورد ترک پله ی آن نردبان

دنده و پهلو و برم را شکست

صندلی از بخت بدم لیز بود

یک دو سه جای دگرم را شکست

دسته ی پارو به سرم خورد سخت

عینک و این چشم ترم را شکست

خانه تکانی به چه روزم نشاند

نصف که نه ، بیشترم را شکست